بسم الله
دیروز بعد از چند روز پلاسیدگی تو خوابگاه و افسردگی، وقتی با فرفری رفتم گلزار، آنقدر زنده و احیا شدم که دلم خواست حتما پستش را بنویسم. از دیالوگ‌های خنده‌دارمان، از چیز میز برداشتن روی این قبر شهید و آن قبر شهید و تصمیممان برای هفته‌ی آینده که حتما پلاستیکی، کیسه‌ای، گونی‌ای، چیزی بیاوریم.
اما به گمانم این لایه از روایت گلزار خیلی سطحی و ظاهری است. باید فراتر رفت. لایه‌های درونی‌تر را دید و از آن‌ها نوشت. اما منی که مردگی تمام روح و روان و قلمم را فراگرفته، می‌توانم لایه‌ها و دریافت‌های درونی‌تر را ببینم؟ چاره‌ی کار را باید از قبل می‌جستم و این ظواهر را می‌کَندم و چشم ظاهر را می‌بستم و به قول علما چشم باطن را باز می‌کردم.
اگر اینگونه خودم را تأدیب کرده بودم، می‌نوشتم ما رنگ دنیا به خود زده‌ها که هر روز بر قیمت طلا و سکه و دلار سجده می‌کنیم، عقلمان قد نمی‌دهد بفهمیم سجده‌ی آن رزمنده بر قبر شهید مدافع حرم که به گمان فری حتما همرزمش بوده، یعنی چه؟ حلاجی هم نمی‌شود که چرا یک آدم مقیم فرانسه آمده اینجا طلبه بشود و برای دفاع از مرزهای کشور ما می‌رود جبهه شهید می‌شود. یا این شهدای عراقی که در جبهه‌ی ما با هموطنان بعثی خودشان می‌جنگیدند و شهید می‌شدند.
به مخیله همین شهدا هم نمی‌گنجید که سی چهل سال آینده یک دختر جوان از یک شهر دور بیاید لابه‌لای قبرهایشان قدم بزند و دلش وا بشود و با سینه‌ای گشاده و پر از ذوق برگردد توی چهار دیواری تنگ و تاریک خوابگاهش. اصلا از اول برای این چیزها نرفتند و نمی‌توانستند تصور کنند این حجم عظیم از زنده بودنشان را که سال‌های سال را در می‌نوردد و به آینده‌گان می‌رسد. عقل خودمم قد نمی‌دهد چرا و چطور اینجا تازه شدم! چرا جاهای دیگر نه!
من و شمایی که من می‌بینم به گمانم سی چهل سال دیگر هم تف به قبرمان نیندازند چه برسد به اینکه کسی یادی از ما کند یا روح و روانش به واسطه ما تازه شود. این تفاوت ما و شهدا از کجا سرچشمه می‌گیرد؟ همیشه گفته‌ام ارزش انسان‌ها به «انتخاب»هایشان است. انسان زمانی می‌تواند «انتخاب» کند که «آگاهی» داشته باشد. ما نوک دماغ‌بین‌ها آگاهی‌مان کجا بود؟ کی قرار است به خودمان بیاییم و با خودمان خلوت کنیم و به این چیزها فکر کنیم را هم نمی‌دانم!
فقط اگر شانس بیاوریم و تا شب‌های قدر زنده بمانیم، از خدا با تضرع و زاری بخواهیم «اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتى مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»
گلزار شهدای قم
